Agnes Obel to 33-letnia duńska wokalistka, pianistka i kompozytorka. W 2013 roku ukazał się jej drugi album solowy, Aventine. Kompozycje, które znalazły się na płycie, to minimalistyczne, zainspirowane dziełami Debussyego, Satiego, Ravela i Feldmana utwory. Jest ich jedenaście – wszystkie zaśpiewane w języku angielskim i utrzymane w typowo skandynawskim, nostalgiczno-mrocznym klimacie, znanym z twórczości choćby Olafura Arnaldsa, Fever Ray czy śpiewającej skandynawskie kołysanki w ich oryginalnym języku Vidii Wesenlund.
Aventine to wydawnictwo czerpiące z muzyki przełomu lat 80 i 90, w szczególności z twórczości Tori Amos, Joni Mitchell i PJ Harvey. Kolejną bliską Obel artystką jest Jarboe. Dunka nie odważyła się jednak pójść w ślady pobocznego projektu muzyków Swans – Skin, który inspirując się folklorem tworzył muzykę awangardową. Twórczość Agnes jest zdecydowanie mniej radykalna, bliżej jej do alternatywnego popu.
Minimalizm na Aventine przejawia się przede wszystkim w ilości instrumentów użytych na płycie. Obok pianina, na którym zagrała Obel, są to wiolonczela i altówka. Tym samym na pierwszy plan wysunięto wokal Dunki. Jego brzmienie przypomina wspomnianą wyżej Tori Amos. Utwory na płycie są kameralne, album ma spójną kompozycję. Artystka sama zajęła się produkcją, rezygnując z komputerowych trików, dzięki czemu udało jej się utrzymać intymny charakter całego wydawnictwa i plastyczną barwę instrumentów (podczas nagrania ustawiono je bardzo blisko mikrofonów). Aventine, podobnie jak debiut artystki, Philharmonics, odniósł sukces pomimo mało oryginalnej pod względem artystycznym zawartości. Jednym z czynników, który się na to złożył, jest na pewno umiejętność uwodzenia słuchacza barwą głosu i melancholijnym nastrojem muzyki granej na pianinie przez Obel, a także wtórującej jej wiolonczeli. W Danii, Belgii i Francji płyty Dunki pokryły się kilkukrotną platyną. W wielu innych europejskich krajach stały się bardzo popularne. W Polsce można było ją usłyszeć między innymi na koncercie w studiu radiowej Trójki.
Adrian Turecki
Agnes Obel, Aventine, 2013