Felietony

Pamiętam takie czasy, kiedy nie wypadało być niepełnosprawnym. Niepełnosprawni nie istnieli. Nazywali się wtedy inwalidami albo kalekami; jeszcze inni to byli niedorozwinięci umysłowo. Człowiek niewidomy, głuchy, po chorobie Heinego-Mediny winien był siedzieć w domu i nie psuć swoim widokiem samopoczucia zdrowym bliźnim. Niepełnosprawność była czymś wstydliwym. Niezbyt też dobrze było być młodym. Młodość nie miała żadnych praw. Nie istniała moda młodzieżowa, literatura młodzieżowa ani muzyka. To znaczy istniała, ale jakoś tak podziemnie i chałupniczo. Za to nieźle było być starym albo dojrzałym. Wiek dojrzały był przepustką do wszystkiego – od miejsca w autobusie po przywileje bardziej wyrafinowane. Obecnie można być niepełnosprawnym oraz można być młodym, za to nie wypada być starym. P...

1. Do sklepu wchodzi matka z dzieckiem. Ona staje w kolejce, a dzieciak przy drzwiach i zaczyna się nimi bawić. Otwiera i zamyka. Ludzie nie mogą wejść ani wyjść, a matka nic, chociaż ręce ma niczym nie zajęte. 2. Pod moimi oknami rodzic wysadza dziecko. Zdarzenie może mieć też miejsce na plaży, koło mojego grajdoła. 3. Hipermarket. Rodzic wiezie dziecko w wózku przeznaczonym na towar. Dziecko brudnymi buciorami szoruje po powierzchni, na którą kładzie się żywność. 4. Knajpa. Rodzice bawią się przy stoliku, po sali biega bez dozoru ich potomstwo. Mojej koleżance takie puszczone samopas dziecko podbiegło do stolika i ustroiło pawiem nową torebkę. Na zwróconą uwagę rodzic zawsze reaguje tak samo. Wrzeszczy wersalikami: PRZECIEŻ TO TYLKO DZIECKO! Tylko że ja nie do dziecka mam pretensję, a ...